Wydawać
by się mogło, że postawieni wobec nieznanych wcześniej zagrożeń, będziemy
skłonni zwracać się ku racjonalnym rozwiązaniom, wskazaniom ekspertów,
naukowców, specjalistów. I część z nas z pewnością tak właśnie czyni. Jednak nawet
pobieżna obserwacja serwisów społecznościowych, rzut oka na pierwsze strony
tabloidów, pokazują trend wręcz odwrotny.
Jak
grzyby po deszczu z każdego internetowego zakamarka wyrastają macki teorii
spiskowych, pseudonaukowych teorii, bzdurnych opowieści spod znaku Archiwum X. Dzięki
nim wiem już, że koronawirus nie istnieje, lecz został wymyślony w ramach ogólnoświatowego
spisku lekarzy/farmaceutów/najbogatszych rządów/masonów/Żydów/milionerów –
niepotrzebne skreślić. Zapoznałem się też z teorią, że to nie wirus, ale szkodliwe
promieniowanie przekaźników 5G powoduje duszności i wysoką temperaturę. A jeśli
zostanie wynaleziona szczepionka na tę nieistniejącą przecież chorobę, nie
wolno się szczepieniu poddawać, ponieważ do mojego organizmu zostanie w ten
sposób wprowadzony czip, albo inny elektroniczny badziew, za pomocą którego ONI
będą mogli mną sterować jak robotem. Tę ostatnią rewelacją podzielił się ze mną
lekarz (sic!). Nie zabrakło też strzelistych głosów o boskim gniewie,
materializującym się w postaci wirusa, który dotknąć ma tylko grzeszników.
Na
atrakcyjności zyskały przy okazji ostrzeżenia o szkodliwości noszenia maseczek
i rękawiczek, rewelacje o trujących chemitrailsach, specjalnych domowych
kuracjach profilaktycznych, w których prym wiodą olbrzymie dawki witaminy C
(szczególnie tzw. lewoskrętnej), napary z pokrzywy, imbiru, rzepy i rabarbaru.
Toczymy
więc znów batalię z głupotą, ignorancją, powszechną skłonnością do szukania
prostych odpowiedzi na skomplikowane pytania i zwyczajnym wciskaniem kitu przez
różnej maści nawiedzeńców i szarlatanów.
Znakomitą
odtrutką na ten wysyp pseudonaukowych dziwactw jest lektura wydanej niedawno
książki Łukasza Lamży – dobrze znanego czytelnikom Tygodnika Powszechnego – Światy
równoległe. Czego uczą nas płaskoziemcy, homeopaci i różdżkarze. Pod dziennikarską
lupę idą antyszczepionkowcy, homeopaci, irydolodzy i kreacjoniści młodoziemscy.
Możemy sprawdzić, ile jest prawdy w opowieściach o samolotach spuszczających na
nas trucizny, teoriach zwolenników żywej lub surowej wody, pomysłach
domorosłych specjalistów od strukturyzacji wody i dożylnych wlewek kwasu askorbinowego.
Lamża spotyka się z radiestetami, oferującymi usługi wykrywania i zwalczania
szkodliwego promieniowania żył wodnych za pomocą różdżki lub wahadełka; sięga
do źródeł mitów o tak zwanej pamięci wody; stawia pod ścianą niedowiarków,
zaprzeczających globalnemu ociepleniu i docieka czy możliwe jest powiększenie
piersi za pomocą hipnozy.
Każdy z
podejmowanych tematów autor traktuje serio, nie chcąc nabijać się z ich
krzewicieli, lecz pragnąc zrozumieć motywacje, kierujące ludzi w stronę
pseudonauki. Poważnie podchodzi również do czytelnika, starając się jasno i możliwie
wyczerpująco oddzielić ziarno prawdy od plew zabobonu. Mimo mojej nikłej wiedzy
biologicznej, o fizyce i matematyce nie wspominając, mogłem bez większych
trudności zrozumieć wywód, z konieczności odwołujący się do skomplikowanych zagadnień
naukowych. Mogę więc polecić tę książkę,
każdemu jako remedium i zarazem (nomen omen) szczepionkę na idiotyczne teorie,
terapie i paranaukowe fantazje.
Książka wydana przez wyd. Czarne jest też dostępna w aplikacji audioteka.pl.
