Wbrew wszystkim, którzy sądzą, że więźniowie winni tylko cierpieć i pokutować za swe zbrodnicze postępki, twierdzę, że edukacja kulturalna może być skutecznym narzędziem wspomagającym resocjalizację. Już sama możliwość uczestnictwa w wydarzeniu, szansa wstąpienia w szeregi zespołu muzycznego czy grupy teatralnej jest dla osadzonych wyróżnieniem, nagrodą, przywilejem. Jest też być może pierwszą w jego życiu okazją do zetknięcia się z kulturą.
Dlatego tak bardzo podoba mi się pomysł Margaret Atwood, by umieścić akcję szekspirowskiej Burzy w zakładzie karnym, jej wykonawcami czyniąc osadzonych – teatralnych amatorów, którzy pod przewodnictwem swego Prospera, Felixa, przygotowują niezwykłą inscenizację tej wspaniałej tragedii.
To właśnie Felix - reżyser teatralny, który w kanadyjskim więzieniu odnajduje miejsce realizacji dawno porzuconych artystycznych planów – jest głównym bohaterem powieści. Jego losy przeglądają się w losach Prospera. Wyrzucony z prestiżowej pracy, wybiera życie samotnika – rodzaj dobrowolnie przyjętej banicji, w niemal idealnej izolacji od świata zawodowej sztuki. Przez lata dręczy go jednak poczucie braku artystycznych wyzwań, ale także podsycany coraz mocniej płomień zemsty.
Podjęcie pracy w więzieniu, pozwala Felixowi ziścić marzenie o wystawieniu ulubionego dramatu Szekspira i jednocześnie posłużyć się nim jako partyturą misternej intrygi wymierzonej przeciwko dawnym wrogom, którzy niegdyś zdecydowali o brutalnym przecięciu jego reżyserskiej kariery.
Książka Atwood Czarci pomiot ukazała się w serii zainicjowanej przez brytyjskie wydawnictwo Hogarth Press, w której słynni autorzy na nowo opowiadają Makbeta, Otella, Poskromienie złośnicy, Opowieść zimową, Hamleta i Kupca weneckiego.
Lektura tej powieści daje okazję do ponownego odczytania Burzy i przyjrzeniu się szekspirowskiemu dramatowi z różnych perspektyw, które w trakcie prób odkrywają więźniowie i sam Prospero – Felix.
Książkę otrzymałem dzięki uprzejmości Księgarni Matras.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz