E-book rządzi

Dzięki namowom kolegów testujących nowy czytnik książek elektronicznych, dokonałem wiekopomnego zakupu, który na zawsze zmieni mój kontakt z literaturą. Od teraz będę mógł pokaźnych rozmiarów bibliotekę zmieścić w niewielkim urządzeniu (TrekStore Pyrus), które w sieci Empik kosztuje trzysta złotych, będąc obecnie najtańszym na rynku czytnikiem wyposażonym w ekran pracujący w technologii elektronicznego atramentu! 

Oczywiście nie porzucę książek papierowych, które kocham miłością namiętną i dozgonną, lecz podróżowanie z wakacyjną biblioteczką pod ręką stanie się z pewnością dużo wygodniejsze, a i żona przestanie krzyczeć, że znów nowe książki do domu znoszę, a nie ma gdzie ich trzymać.

Wiem, że to co wyżej napisałem brzmi jak reklama, ale jestem strasznie zadowolony z nowego gadżetu. Kiedyś, jako dzieciak, z radości spałem z nowymi sportowymi butami. Czy spanie z czytnikiem jest równie ekscentryczne?

Do czasu…

Do moich toaletowych lektur dołączył ostatnio Dziennik Jerzego Pilcha. Ta forma literacka znakomicie nadaje się do czytania w trakcie krótszych i dłuższych posiedzeń. Poznawałem w ten sposób dzienniki Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Gombrowicza i Lapidaria Kapuścińskiego (które uznaję za specyficzną realizację dziennikowego gatunku). 

Już w pierwszym wpisie, datowanym na 21 grudnia 2009 roku, porusza Pilch proustowski temat nieustannej pogoni za utraconym czasem, nie tylko z resztą czasem minionym, ale także niechybną utratą przyszłych chwil, miesięcy i dekad…

„Dziś już jestem w dniu jutrzejszym, który przelatuje jak pojutrze. Jadę ekspresem do Warszawy i zarazem siedzę w powrotnym InterCity; wstanę, zanim legnę; zamknę, zanim otworzę; wyjmę, zanim włożę; w kwietniu Wigilia za pasem.” 

Ta obsesja czasu jest także moim przekleństwem. Jestem niewolnikiem zegarka i kalendarza, programu kolejnych i kolejnych zajęć, zadań, planowanych już w coraz dłuższej perspektywie zobowiązań i konieczności. Zaczynając weekend, myślę z bólem o jego zakończeniu; rozpoczynając pracę, biczuję się za rzeczy, których nie uda mi się załatwić przed powrotem do domu; nieustannie przejmuję się jutrem, nie umiejąc skoncentrować się na obecnej chwili, niezależnie czy to chwila wytężonego wysiłku, czy moment wytchnienia. Czas dławi mnie. Jednym z niewielu sposobów na oszukanie go jest czytanie lub właśnie pisanie dziennika, w którym błaha codzienność zamienia się w literacką kreację, znajdując swój sens choćby w samym jej (codzienności) zapisywaniu.

Książkę otrzymałem dzięki uprzejmości Księgarni Internetowej „Gandalf”.